197
نویسنده: رفیق شماره ی ۱۱۱۱سه شنبه 14 خرداد 1398
واقعا مهم نیس که چقدر زمان لازم باشه و چقدر طول بکشه تا بیام و دست و دلم به نوشتن بره،ولی باید این زمان بگذره حتی اگر لازم باشه تا صبر کنم و ستایشنامه ی پاییز 98 رو تو پاییز 99 بذارم :))
وقتی که وقتش نباشه و ارامشی برای نوشتن نباشه نمینویسم،حتی اگر ازم دلخور بشن،حتی شما دوست عزیز :))
امروز اما بعد از سپری کردن یک روز در اتاق تحریرم و برگشتن به استیت روانی لازم میتوم بنویسم
میتونم تمام حس های بی نظیری که در کنار کتاب خونه م داشتم به یاد بیارم و کتابامو ورق بزنم و ببینم چقدر خوشبخت بودم که چنین کتابایی خوندم و با چنین ادمایی اشنا شدم که بهم این کتاب هارو هدیه دادن...
اینکه امروز بالاخره بعد از مدت ها با خیال راحت گوشیم رو برای چن ساعت خاموش کردم و "me time " داشتم
به همه پیشنهاد میدم تو دو تا سایت عضو شید: www.goodreads.com و www.imdb.com
همیشه از لذت های زندگیم ،داشتن لیست از کتاب هایی که میخونم و فیلمایی که میبینم و کارایی که میکنم بوده و هست.
شاید هدف های بزرگترم یه زندگی شبیه زندگی مسوود باشه ،همه چی روی نظم و برنامه ،اونوقته که میتونم مطمئن باشم دارم مفید زندگی میکنم. :))
بالاخره بهار دلکش سخت هم داره میرسه به تابستون دلبر!
برای من این وقت سال و این حسِ هوایِ تابستونیِ پرستاره ی ِ تمیز که هر چندوقت یه بار صدای یه ماشین سکوت شب رو میشکنه و میشه با کتابی که تو دستته به هزار و یک قصه ای که ماشینی که رد شد ممکنه داشتخ باشه فک کنی و بعد هندزفری بذاری تو گوشت و چشاتو بدوزی به اون دوووووووردستا...
و فک کنی که شاید یه نیمه شبی مثل این جمشید بیاد بگه:" بریم شمال رو شیشه بارون بزنه؟"
بی معطلی بار بندیل برداریم و تو دل شب نا پدید بشیم...
یا شاید اون تهِ تهِ تهِ راه که جاده پیچید تصمیم بگیریم نپیچیم...
بیا یه بار با دره هم مسیر بشیم
شاید این بار بهتر بود کسی چه میدونه ...
" cigarettes after sex:K playing in the background"
186
نویسنده: رفیق شماره ی ۱۱۱۱سه شنبه 9 مرداد 1397
شاید دیگه تنبیه کردن خودت گاهی کافی باشه،وقتش باشه تموم کنی این تلخی رو.
وقتی برگردی و به دفترچه ی هدف هات نکاه کنی و بپرسی چرا به هیچ کدوم از اهداف انسانیت حتی نزدیک نشدی ولی کلی فیلم دیدی و کتاب خوندی!پس فایده ی فیلم و کتابات چیه ؟؟!!!
به خودت میگی رهااااا کن همه ی این سخت گیری ها رو .برگرد به خودت .تموم کن شخضیت بی حسی رو مال تو نیست .بال ها تو بردار و بپر و برو...
نذار ادما بگیرنت و زندونت کنن.
سایه ی هما برای ادما بسه...
اجازه بده سایه ت تو این هرم سوزاننده ی نا مهربونی و نا امیدی و خشم و تلخی بیوفته رو سر بقیه...
اجازه بده سایه ی مهربونیت رو سر خودت بیوفته...
پ.ن:ما خسته ایم و مارا مجال نفس کشیدنی نیست!
پ.ن2:ما در حال تغییریم و گذشتن و رفتن و زندگی کردن...
توصیه نامه:Demons,Imagine dragons
179
نویسنده: رفیق شماره ی ۱۱۱۱شنبه 16 تیر 1397
یکمی دیگه راه میوفتم سمت تابستون سمت راحتی و فراغت از درس ولی راستشو بخوای اصن نمیدونم این چیزیه که میخوام یا نه ...
نمیدونم این تابستون که برگردم خونه روبروی آینه با چه کسی مواجه میشم...
قطعا فک میکنم به تابستون پیش ک تنها ترین عاشق روی زمین بودم و تنها ی دوست از دنیا برام مونده بود
ادم تابستون امسال قوی تره شاید بهره بردن از ضعف احساسات این قدرتو بهم داده ولی نمیتونم بگم ناراضی ام !
امشب به این فک میکنم شاید و یه شاید خیلی محتمل اخرین باری باشه که این دو تا هم اتاقی رو میبینم توی عمرم و دفتر قصه شون تو زندگیم با این پایان باز ،بسته میشه!
نمیگم دلم براشون تنگ میشه چون دل تنگی مال من نیس ولی به یادشون خواهم بود...
دارن همه جمع میکنن وسیله هاشونو اینور و اونور میرن
رفتم تو حیاط، اولین بار بود جا کفشی انقدددددد زیاد خالی بود تقریبا هیشکی نیس اینجا ...
شبیه قسمت اخر فیلماس
احساس میکنم حتی شاید برای ی دنیای موازی دیگه این ی فیلمه که دارن تماشا میکنن !
دلم برای نور ماه که از بالای خونه ی همسایه می تابید و تا ساعت نیمه شب حرف زدنا با تلفن و قصه و بحث فلسفی،یا دعوای دخترا با دوس پسراشون و پشت پنجره فال گوش ایستادن :))))))
یا کیک پختن و مسخره بازیاش تنگ میشه ...
کات !
173 یا برای مخاطبینم که خاص ترین اند !
نویسنده: رفیق شماره ی ۱۱۱۱یکشنبه 23 اردیبهشت 1397
زمان کوتاهی ست که از طرف عزیزانم دعوت شده ام به نوشتن .گویا معتقد بوده اند شاید عقایدم یا چیزهایی که خودم آن ها را ذهن نوشته یا طغیان روحی می نامم جالب و یا گاهی راه گشا برای کسانی باشد.
همیشه در زندگی ام اندیشیده ام که آیا هرگز حاضر هستم جایم را با دیگری عوض کنم؟
و همیشه و همیشه و همیشه جوابی جز "خیر!" نداشته ام.
شاید همین یک مهم نشان از خوشبختی ام دارد که این روزها یا حداقل گاهی آن را فراموش میکنم،همین موهبت که فکر میکنم ، مینویسم ، دوستانی دارم که تشویقم می کنند و از همه مهم تر مخاطبینی که مرا میخوانند.
کمتر پیش امده که مستقیما برای کسی بنویسم.
اما این بار طغیان دیگری در باب صحبت با عزیزانم رخ داد.
این که بدانید متنی که می جوشد یا شعری که زاده می شود،خود خالق اند.این نوشته است که با جوشش خود نویسنده می افریند و شعر است که با زایش خود شاعر می سازد و شاعر و نویسنده همگی وسیله ای بیش نیستند شاید کمی متفاوت از دیگران از جهت پیشینه ی ادبی یا مطالعاتی یا تجربیات و ...
این بار در پی نظرات که با دقت و علاقه میخوانم شان متنی به ذهن امد بدین خاطر که دوست داشتم اکنون که هدفی والاتر از ستایش عزیزی دارم ، بگویم که همیشه در زندگی نزدیکانم همیشه رفیق هایم بوده اند.
و این رفاقت و همدلی ورای فاصله و یا نسبت خونی است. به فرض اگر چه دایی عزیزم که برایم همیشه نماد کتاب و خواندن و نوشتن و اندیشیدن بوده ، اول با نسبت خونی مرتبط ایم ولی در قلبم همیشه او را رفیقی دانسته ام که انسان همواره به دنبال رفیق شفیق است.
اگر امروز که در جوار رفیقِ جانم برای شما عزیزانم می نویسم ،همواره او را پیش از هر چیزی در قلبم، رفیق می دارم.
شاید این ها را بدان جهت نوشتم،که بگویم اگر مخاطبی در پس متن ها و نوشته هاست،هدف او نیست بلکه هدف ابتدا بیان آن چیزی است که باید،بیان احساسات ، نگرش ها و تفکرات انسانی در پس پرده ی وجود معشوقی.
شاید اکنون ، میوه ی ذهنم رسیده تر باشد از گذشته ای که نوشتن سخت می نمود و قطعا در این بلوغ نقد های عزیزان ،از موثر ترین ِِ پرورش ها است.
با احترام.
170
نویسنده: رفیق شماره ی ۱۱۱۱دوشنبه 17 اردیبهشت 1397
معاشرت و گفت و شنید با کسی که همچو اوست و می فهمد که او دیوانه است وقتی که نیست...
و می فهمد که شاید او یک چند تخته ای از او بیشتر دارد و می داند که نباید او را به سخره بگیرد و می داند که حرف هاش بیهوده نیست .
گاهی آدمی نیازمند شنیدن است ،چه تاییدی بر حرف هاش باشد یا نقدی بر ان ها...
نیازمند حرف های خانواده اندر حکایت حمایت ها و سرافکندگی و امید ها و دلگرمی ها.
شاید تنها نیازمند آغوشی برای رهایی از خستگی ها و روز مرگی ها.
شاید نیازمند همراهی گرمی ،قهوه ی تلخی،طنزی، شاید...
نیازمند این که بداند سختی روزگار تا بداند قدر روز های خوبش را و بیاموزد که همیشه راحتی و سختی دو روی یک سکه اند و اگر یکی نباشد دیگری بی معنی است.
شاید گاهی ادمی نیازمند ان است که دل را به دریا بزند،پا را به راه.برود و برود و برود تا هر جا که مقصد بود،شاید حتی خود رفتن،مقصد باشد،آموختن باشد،تجربه باشد یا حتی زندگی باشد.
یادم است که مادر بزرگم همیشه میگفت: سفر کن که حتی آب زلال هم وقتی راکد باشد مرداب می شود.
هنوز هم خوشحال ترینم که در دو راهی رفتن یا ماندن، سفر را برگزیدم با تمام خطرات و غیر منتظره هاش...
که آن سفر بهترینِ سفر هام بود ...
167
نویسنده: رفیق شماره ی ۱۱۱۱جمعه 31 فروردین 1397
همیشه میگوید عصر های جمعه بد حال ترینند و غمین ترین حال و هوا ...
شاید هیچ وقت پیش از این متوجه نشده بودم که به خاطر زمان است که دلگیرم چون اگر صبح بیدار شوی و اشتباها تقویم شنبه را نشان دهد ایا عصرش باز هم غمین می شوی؟
یا می گفت هر وقت به یک مکان خاص بروم غمگین می شوی...
نمی دانم درست میگفت یا نه ولی نمی توانستم بپذیرم که یک مکان یا زمان خاص ادم را غمین کند.
البته که بهار مرا همیشه یاد اوری از خاطرات و حالات نه چندان دلچسب و غریب است،ولی شاید اگر اولین بار در زمستان بعضی اتفاقات می افتاد شاید بهار چنین حسی نداشتم!
گاهی احساس میکنم تنها هستم . می دانم که تنها هستیم همه مان...
در بن وجودمان تنهاییم و شاید گاهی زمانی محبت موجی تنهایی مان را بلرزاند...
گویی زندگانی صبوحی باشد در هر صبح گاه تا فراموش کنیم...
شاید ورژن آخر شب مان ورژن sober مان باشد که می خوابانیمش تا مبادا یادمان بیاید که ماجرا چه بود...
مدتی می گذرد که ساکت شده ام
شاید خنثی شده ام نسبت به خیلی چیز ها...
مثل سنگی خاکستری ،نه سرد و نه گرم...
شاید روز به روز کودکی دارد دور تر می شود و شاید روح انسان همان کودکی است و وقتی ان قدر دور شد که باید ،دست جسم را رها می کند و آزاد،می پرد...
مثل جاناتان،که به سرعت مطلق رسید...
164
نویسنده: رفیق شماره ی ۱۱۱۱یکشنبه 26 فروردین 1397
گاهی در زندگی درد هایی هست که روح را در انزوا مثل خوره ذره به ذره می خورد.
شاید گاهی لازم است ،شاید روحی که هنوز استقامت پیدا نکرده و سنگ نشده باید ازموده شود...
شاید انسانی که هنوز از زندگانیش متعجب می شود وقتش رسیده که دیگر نترسد و نهراسد و حتی به استقبال درد برود ...
ولی چطور می توان فراموش کرد آن لحظه هایی را که به تنهایی هرگز از این تنهایی جان سالم به در نمی برد و صبر داشت رشته به رشته طناب می بافت تا شالی همیشگی بر گردنش بیاندازد...
ولی در شب های تار عاقبت ستاره ای درخشید و ماه کامل شد و روبروی هم ایستادند...
-
هرکه را با خط سبزت سرسودا باشد
پای از این دایره بیرون ننهد تا باشد
نویسندگان
سلام
امیررضا صافحیان هستم متولد فروردین ماه 1377 در نیشابور.
و مشغول به خواندن علوم کامپیوتر در شهید بهشتی تهران
که به همراه ' رفیق شماره ۱۱۱۱ ' این وبلاگ را می نویسیم !
بنده را نام خویشتن نبود
هر چه ما را لقب دهند آنیم !
"حضرت سخن-سعدی-"
------------------------
آنچـہ بر ما مے گذرد را در این وبگاه ببینید...
.:.:راستے صفحـہ هاے قبل رو هم چڪ ڪنیــــــــــد :.:.
------------------------
در گوشہ ای از تخت،مچالـہ
تنهایـے و اشعار معـــاصـر
نیمــــا و فــروغ و بهــبهــانے
هی گریہ بہ حالِ حالِ حاضِر !
#صافحیان
-------------------------
صرفا برای احتیاط :
استفادہ از اشعار و ترانـہ ها تنها باذكر منبع و اجازہ ے مولف آزاد است!
------------------------
آخرین پست ها
-
غمگینِ شاد
-
زمان
-
197
-
من زنده‌ام
-
پیری
-
سوگ سبز
-
نا'مردان'
-
بازم امون از پاییز
-
که باشی ....
-
من به اندازه تمام روز های زندگی ام گریه دارم
-
خانهء من کجاست ؟
-
کنسرت رضا یزدانی
-
من دلم برای همه ستاره ها تنگ میشه
-
186
-
ما هشتاد میلیون نفریم
-
کودکی مان آقا؟
-
برآتش تو نشستیم
-
میشه بخندیم ؟
-
سبز، زرد، قرمز ! ( داستان کوتاه )
-
ترس
-
همه پستها
آمار وبلاگ
- کل بازدید :
- بازدید امروز :
- بازدید دیروز :
- بازدید این ماه :
- بازدید ماه قبل :
- تعداد نویسندگان :
- تعداد کل پست ها :
- آخرین بازدید :
- آخرین بروز رسانی :